η πληρωμη

Ο ερωτας με σκουντηξε και μου δωσε ενα φτυαρι , του στυλαριου την ακρη
να σκαψω και να βρω - στην μνημη μου - που 'σβηνα χρονια με πιοτο
ενα μπαουλο
εκεινο που αδειασα τον θησαυρο και τονε πεταξα στα κυματα
πνιγοντας τις λεπτομέρειες...
Ανοιξαμε την τρυπα εκει που θυμομουνα οτι ειχα γεννηθει…
ειναι αληθεια , με ρωτησε, οτι ησουν ευτυχισμενος;
κι ακομα ειμαι , απαντησα , οσο δεν θα βρεθει…

Μα τοτες χτυπησε το σιδερο το ξυλο και σκιστηκε η καρδια
ετριξε το καπακι του , πεταχτηκαν οι θυμησες κι αρχισαν να γελανε
 ...και να τονε φιλανε
στ' αδειο κουφαρι μοναχα ενα πραγμα ξεχωριζε , το τιποτα
το φως δεν εισχωρουσε , ντρεποταν
Αρχισα να ξαναδημιουργω τον προτινο καιρο που ζησα
χαρηκε , ανοιξε το καπακι κι ολα μαυρισαν ...
τον κοιταξα επιμονα , πρεπει ν ασπαστεις το πτωμα , μου φωναξε

εσκυψα κι ολα φωτισαν...
το βγαλαμε εξω και του το χαρισα , το φορτωσε μαζι με τ' αλλα σε φορτηγακι
μοναχα το καπακι μ' αφησε και μία κιμωλια να γραφω οτι μου 'πε πανω του
να σβηνει η αμαρτια…
...
Στον αποχωρισμο πια φιληθήκαμε σταυρωτα
εκει που μου μεινε για παντα το σημαδι , εκει που ενοιωσα κατι να με ρουφα
- ενας σταυρος - ζωης μου χαδι
κι ολα επανηλθαν...
Οι θυμησες που κρυβονταν στο σκοταδι
ζωντανες πια με μπερδευουν στην ζωη
κι ο Ερωτας περνα να δει αν το λαδι καιει , στης αγαπης την μαρμαρινη σιωπη
...
Στην θαλασσα ακουμπησα το ξυλο
της ζητησα να εξαφανιστει και μου κανε την χαρη
κι αυτος , τωρα σαν περνα με απειλει , μα ξερει , οτι η δικια του η πνοη
σαν μ' ακουμπα αρρωσταινω
και δεν μπορει να μ' αποδωσει την τιμη
...
κι ετσι περιπλανιεμαι
μεχρι ο ιδιος να πειστει...