Tραγουδι σχεδον ερωτικο

 

Δεν ψαχνω πια λεξεις που δεν βρισκω για να σου πω παλιες ιστοριες με το καινουργιο σου φορεμα να σου διηγηθω το κενό , που συνήθως,εχω μεσα μου και να εγκυμονησω το ποντίκι ζωντας στις θυμησες παίζοντας με τις μερες μου...με τον Χρονο. Ή μήπως θέλεις να πω ότι έχω τα μαλλια μου κοντυτερα ή οτι για τα καραβια μου ειναι κλειστα σχεδον τα λιμανια Πάντα μιλώ πολύ, αλλά δεν έχω ακόμη πιστη Δεν θέλω να'μαι περήφανος για μένα ή της ζωής μου αναγκαστικής όπως τα δάκτυλα.... των ποδιών Αυτά τα πράγματα τα ξερεις... για σενα όλοι ειναι ισοι και πεθαίνουμε καθημερινά από τα ίδια δεινά για σενα ολοι ειναι μονοι κι ειναι το πεπρωμενο μας να δοκιμαζουμε αδεξιες πτησεις δρασης η της λεξης πετωντας οπως πετα ....το γαλοπουλο Δεν μπορώ να κάνω τίποτα και εσυ μπορεις να κανεις λιγοτερα είμαι γεροπερηφανος... με συγκινει το στηθος σου και αυτής της λέξης που σχεδόν την ντρέπομαι αλλά ... υπάρχει μια ζωή από μόνη της δεν θα χάσουμε τίποτα στο αφιέρωμα για τους ανθρώπους ή το όνειρο Τα βράδια είναι ίδια, αλλά κάθε βράδυ διαφορετικο και δυσκολα καταλαβαινεις την διεσπαρμένη ενέργεια να ξαναψαχνεις τα πρόσωπα που σε έχουν ξεχάσει φορωντας ρούχα ομορφα για κάθε ενδεχόμενο κυνηγωντας την επιστήμη.... ή την αμαρτία ... Όλα αυτο το ξέρεις και ξέρεις πού αρχιζει η ευλογια η ανια του θανατου να ζεις στην επαρχια για σένα ολοι ειναι ισοι ειμαστε κακοι η καλοί εχουν τα ιδια δεινά είμαστε δειλοι και υπερήφανοι αγιοι, λαθη, ειλικρινείς ... αρχιδια Μα πού θα πας;... μα που εχεις ήδη φύγει; σου χαριζω , αν θέλεις, αυτή την ανία απο δευτερο χερι κρατήσε την στην μνήμη μου, αλλά δεν ειναι κεφαλαιο Θα το καταλαβεις και μόνη σου, ουτε καν μετα απο καιρο οτι η ανία του άλλου, δεν αξιζει... Από την άλλη μερια βλεπεις γραφω ακομα τραγούδια και πληρώνω το σπίτι μου πληρώνω τις αυταπάτες μου υποκρινομαι οτι έχω αντιληφθεί το να ζεις και να συναντιεσαι , να εχεις ύπνο , όρεξη, να κανεις παιδιά, να τρως να πινεις, να διαβαζεις, ν' αγάπας ... να ξυνεσαι...

*Σε ελευθερη μεταφραση , φωτογραφια στο ατελιε του Zdzisław Beksiński με υλικο που απορροφα το φως

Ο Θεος του πολεμου

Αγκαθωτα συρματα που δεν αφηνουν

ουτε τις σκιες να ξεφυγουν!

ολα κυλανε

νω  χε  λι  κα  ..

Ο ιδιος ο Χρονος σταματησε απ' εξω

μια σκοτεινη φιγουρα σε τρομαζει

ακινητη κοιτα!

Ο Θεος του πολεμου κοιμαται

σ ' αγκαθινο στρωμα

κι' ευκολα σκουριαζει τις καρδιες

που τις ξεπλενει η θαλασσα

μεσα στο νου κρυμμενη

Σκεπαζεται με δερματα σκληρα

κι' οποιο πετουμενο περνα

για λιγο κοντοστεκεται!...

Νιωθεις κενος ...κι'απεξω η ζωη!

Μες τον φιδισιο δρομο της γλυστραει

που ανεμελα ακολουθεις , οταν πια θελεις να χαθεις

στης συννεφιας την ακρη...

Μονο το φως σε ζωντανευει!

κι' ο ουρανος που περισσευει

πανω απ' αγκαθινους τοιχους...

το φτωχοκαλυβακι μας

 

Σπιτι μας , σπιτακι μας και φτωχοκαλυβακι μας!

τραγουδουσε μεσα του καθως ποτιζε τις γλαστρες

και τεντωνε το ναυλον στα παραθυρα

Το κρυο απ' εξω τσουχτερο , παρεα με τις τσουκνιδες

μα το καλυβι το παλιο - σαν φροντισμενο εργαλειο -

εκανε την δουλεια του και με το παραπανω

το βλεπες στα χρονια τους...

Ετσι χωρις αλφαδι το φτιαξε

και μεχρι σημερα ετσι το συντηρει

οσο δεν αλαφιαζεται η καρδια απο τα πραγματα

μα στεκει μεσα του η Αληθεια

- εκει τρυπωνει η Θαλπωρη -

κι ολο συμπονα τους περαστικους

κι ολο τους δινει κουραγιο...