Μια παλαβη μ' ανεστησε
σκιαζοταν την σκια μου διπλα της
μου ζηταγε να τηνε συναντω χωρις φεγγαρι
ξεχωμα στα λιοπυρια...
Με ρωταγε μεχρι που φτανει το νερο , να σκαψει
κι αν η γεωτρηση μου ανασαινει την αγαπη
σαν λικνιζομουνα σε λεξεις παραθυρια
σε μια μυλοπετρα ετρεχε να κλαψει
να ισοπατησει την σιωπη...
Μα πως μπορεις ν ' αγαπησεις αλλη;
καποια που δεν δροσιζει το πρωινο για την δουλεια σου
Αγαπησες ποτε σου την σκια μου;
η μονο την σταυρωνεις μες στον δρομο;
Μια παλαβη μ' αγαπησε
κι ολα τον Θειο Δρομο τους θα παρουν...
