Κυριακή, Απριλίου 22, 2018

χωρις διαστημα



Τον τσακισε που υπεθετε οτι μπορουσε παντα  
να επιστρεφει καλπαζοντας στις αγαπημενες του λεξεις.  
Δεν ειχε μεινει πια καμμια  
κι ερημια αβασταχτη         
Μοναχος              

κι ουτε μία να πλανεψει , να πλανευτει...
Φωναζε με την σειρα οσες θυμοταν...
αλφαβητικα
η με τυχαια σειρα  
μα τωρα αδειος , το συμπαν του ολοενα μικραινε    
το εβλεπε πια καθαρα , ηταν το κεντρο του κοσμου του    
το εδαφος τριγυρω του χανοταν τοσο γρηγορα

ουτε την λεξη βοηθεια δεν μπορεσε να σκεφτει 
σαν τα τοιχωματα της τον αγγιξαν 

κι ολα τιναχτηκαν , ανατιναχτηκαν!

μα προλαβε να τονε ξαναδει ,
καβαλα σε μια λεξη πουπουλενια
αγρια καλπαζει μαζι της
σε μια ονειροφουσκα
που ολο μεγαλωνει 
κι ολο εμφανίζονται λεξεις
λεφτερες σ' απατητα μονοπατια... 
πεθαινε κι αναγεννιοταν στην στιγμη , χωρις διάστημα