προσευχη για τα παιδια της Υεμενης

Σ΄ αλμυρα προσευχομαι και στην Κυρα Θαλασσινη 
Το μαρμαρο του Θεου Απολλωνα αγγιζω , Αγια Τραπεζα τωρα πια της Παναγιας 
το φιδι εναποθέτω στον κηπο μου ζητωντας του συγνωμη 
Ποσο αδύναμος φαινομαι!… 
κοιταζω τον εαυτο μου πανω στον ποταμο 
να μπηγει πασαλο από μαγμα στην ψυχη μου
 ... 
Τιποτε δεν αλλαξε στην ουσια , μοναχα ο τροπος 
τα ειδωλα επέστρεψαν στα ειδωλεια , μα η προσευχη παρεμεινε ατοφια 
αληθινη , αμολυντη , να υμνει την Αχρονη Πνοη 
πιο περα απ' το απειρο 
πιο περα απ' το μυστηριο
… 
Ψυχη μου σαν κοκκος αμμου - αναμεσα στις άλλες - 
κολλησε στο χειλος Του και ζητησε για τα παιδια 
το μαννα παλι εξ' ουρανου και να μην τα τρομαζουνε οι ανθρώποι… 

μεταγωγη

Τα νύχια μεγάλωναν απίστευτα γρηγορα
σαν να θελε ο χρονος να πει κατι για το μελλον
γι' αυτο τα 'κοψε στο παρελθον
μαζι με το δεντρο που δαγκανε ο καστορας
σαν θελει να το κόψει κι υστερα να το σκορπισει
σαν το ποτάμι που οταν ξεχύνεται σε χέρσες κοιτες
κι ειναι το πέτρωμα του η ροή...
...
Απο το ραδιοφωνακι του έξυπνου κινητου
άκουγε το νεο μετα-ποστ πανκ κομματι
...
Το φως σαν σκιάζει την ζωη κι αλλαζει
η εκ των πραγμάτων λογικη
καθε λεπτο καθε στιγμη γεμίζει τα κενά σου
σκοταδι παλι διαπερνα,τα σημαντρα του χωρου
κι αντανακλούνε τ' άγγιγμα που δύει την ματια σου
Βροχη γεννά το πεταγμα στην ακρη του γκρεμου σου
η να 'ναι η βουτιά του γερακιού στου χρονου το σβηστηρι
σαν στρέφει ατόφια η ψυχη , μα δίχως πια την μνημη
στ' άκουσμα του πάθους σου , η φλόγα σκυρτα
και λύνεται... 

Aληθεια

Στο μικρο σπιτι με τον φραχτη
η Περιέργεια καιγόταν απ' την Πεθυμια
γι' αυτο και ντύθηκαν μαζι στον καθρεφτη
κι υστερα φόρεσαν δροσερές λεξεις
να φυγει η κάψα και να δροσεψει...
κι απ' εξω 'κείνο το ψεμα που κουβαλας
ολάκερη ζωη, λέγοντας το καθε τοσο
μεχρι να το πιστέψεις με το στανιο
μια και δεν αρνεισαι την αληθεια του
σαν αναμασας την ψίχα του
κι ηθελημένα γιατρευσαι και γιανεις
τα μεσα σου,ματωνεις σαν απο ερωτα
που ποτε σου δεν ψιθυρισες
για να μενει ζωντανος
κι αυτο ειναι το τελευταιο ψεμα που αρνήθηκα...