Ξάπλωσε στον καναπέ κι ανέβασε την κλίση της πλάτης με το κοντρόλ ,
θυμήθηκε πως κάποτε έφτιαχνε κάθε τόσο το αχυρενιο στρώμα του
με τα χέρια , για να διαβάσει την Αποκάλυψη πριν αποκοιμηθεί ,
πάντα δίπλα και πάνω σ' ανάποδο κοφίνι
που ποτέ δεν ολοκλήρωσε μα καταλάβαινε καλύτερα την σκιά
την δροσερή ελαφρότητα της κισσηρης
σαν Πελασγός του σημερα
Ξημέρωμα από την Αστυπαλια
κι εκεί στην ξέρα της Σειρήνας στην Ανάφη
μην έχοντας τίποτε να ζητήσει απ' τον Θεό
εκτός απ' την δροσιά Του , που τόσο ποθούσε
κανένα δέντρο τριγύρω ,καμμιά σκιά
εκτός την δική του και του κοπαδιού του
Η πελωρια σύνθεση που ζούσε μέσα του
θα πέθαινε μαζί του , σαν να μην υπήρξε ποτέ
υπόλευκη , απ' τον θηραικο πηλό και το βυζαιμα
με τα χελιδόνια να τσαλαβουτουν στο φως
και τα σαλιγκάρια να σεριανιζουν στη βροχή
Υπαίθριο το εικονοστάσι του
παρέα με τους αγίους για συνομιλητές
και φύλακες
Έψαξε στην τσέπη του την γομολάστιχα
κι άρχισε να σβήνει ότι οδυνηρό στη μνήμη
ξομολογωντας στον αγέρα , εμφύλιο , διαφθορά
και το κενό που ένιωθε στην πόλη
Άνοιξε το ραδιοφωνακι και η ξέρα γέμισε ρυθμούς
μουσικούς , την ασχηματιστη σκέψη του Αναρχου
την ευλάβεια στα σημεία και στα παιδιά
που μεγαλώνουν στις αυλές μας
Σκόρπισε τροφή και κάθισε να γρατζουναει στα αγριοκούνελα ,
στα κουναδια , ακορντα βιρτουόζου
κιθαρίστα κυματιστή , βαρκάρη της πένας , της πέννας και τις πενιας
Τ'αγιοκλημα σε ποιθο στη γωνία
Φούξια , λευκή , μωβ και πορτοκαλιά
η μπουκαμβιλια
και γλυκό πορτοκάλι σε βαζακι κουταλιου
μ' αψέντι το κέρασμα , σε ξένο η φάντασμα
Οι ανθρωποφάγοι παρέμεναν μακριά , δεν πλησιαζαν
μονάχα τις σκιές άκουγε σαν χτυπιοντουσαν στα βράχια ,
ψυχουλες που δεν έφταιγαν σε τίποτε.
