που πανω του κουρνιαζουν μαυροπουλια , κι ολο ρωτανε
για 'κεινο το φαντασμα που σερνεται πιο κει...
Στο καρουζελ του Εσταυρωμενου , τα παιδια , γελουν και πεφτουνε
στα μαλακα , πανω στους χιονισμενους ταφους τους…
Γυμνες ψυχες , αφθαρτες ακομα , σαν η ματια Του προσπαθει
να μην λαθεψει τον δρομο τους...
Τ' ονειρο πραγματοποιείται και προδιδοντας το
αυτο μου τραγουδουνε τα πουλια κι ο Ερωτας κρυφοκοιτα
σαν η Αγαπη καρτερα ν' αντηχησει...
Αυτο εξηγω στο φαντασμα που ακολουθει , σ' αυτο που ξυπνησες μεσα μου
ζεμενος στην αμαξα μου . ζεμενο για παντα μαζι...
Κοιτα μου λει ... κοιτα καθαρα , δεν ειμαι μονο , κοιτα και τους αλλους...
το βρισκω ανεδαφικο αυτο που σου συμβαινει , δεν θα 'τανε καλυτερα να ζεψεις
ολους εμας , με μιας και 'συ επιτελους να βρεις χρονο να φυτεψεις
τα λουλουδια του χειμωνα;
Γι' αυτο και 'γω πια τ' ακολουθω , με πανε οπου θελουν κι οπου θελω
κι αν περπαταμε πανω απ' το νερο , δεν εχει πια να κανει με ποταμι η πελαγο
μια κι ολα βρισκουνε την θεση τους , σαν κοιτας την προθεση των λουλουδιων
να ομορφαινουν πανω σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου