ο εαυτος μου υποθετω

Οποιο ταξιδι και να κανω στην ζωη μου

παντα σε 'κεινο 'κει ξαναγυρνω

σαν σταυροποδι στης Καλντερας τον γκρεμο

χαζευα τα πουλια στο δειλι , μεχρι που μαυρα αναγγελουν...

Το Φως εχαθει!...

το Σκοτος εθεαθει!

κι οσο τα σχηματα τριγυρω καμπυλωνουν

τοτε τραβω το προς τα μεσα μου ταξιδι

κι ουτε πια θαλασσα η γη να χαιρετα

οσα απο παιδι κρυμμενα εχω στην μνημη

τα προσπερνω με το κεφαλι χαμηλα ,
για να μην χασω τα πολυτιμα τα ιχνη...

Μα οταν θα 'χεις μεινει μονος

χωρις τ' αχναρια των μελετητων

μες το αφυλαχτο σκοταδι των τρελων

σαν συναντησεις το ειδωλο σου , ειναι γονος

-Ο εαυτος μου υποθετω , να του πεις...

κι οσο πια προχωρας νιωθεις το χαδι

σαν πλησιαζεις της πνοη Του τον ρυθμο

αξαφνα , χανεται γυρω σου το σκοταδι
σαν δεις

μορφη που υπταται επανω στον γκρεμο

-Ο εαυτος μου υποθετω , να του πεις!