Ο Θεος του πολεμου

Αγκαθωτα συρματα που δεν αφηνουν

ουτε τις σκιες να ξεφυγουν!

ολα κυλανε

νω  χε  λι  κα  ..

Ο ιδιος ο Χρονος σταματησε απ' εξω

μια σκοτεινη φιγουρα σε τρομαζει

ακινητη κοιτα!

Ο Θεος του πολεμου κοιμαται

σ ' αγκαθινο στρωμα

κι' ευκολα σκουριαζει τις καρδιες

που τις ξεπλενει η θαλασσα

μεσα στο νου κρυμμενη

Σκεπαζεται με δερματα σκληρα

κι' οποιο πετουμενο περνα

για λιγο κοντοστεκεται!...

Νιωθεις κενος ...κι'απεξω η ζωη!

Μες τον φιδισιο δρομο της γλυστραει

που ανεμελα ακολουθεις , οταν πια θελεις να χαθεις

στης συννεφιας την ακρη...

Μονο το φως σε ζωντανευει!

κι' ο ουρανος που περισσευει

πανω απ' αγκαθινους τοιχους...