παραγάδι

Στην πίσσα μούλιαζα ραφές , μαύρα τα πούπουλα μου
που σε λευκά πια μάρμαρα , πνέουν με τα όνειρα σου
...
Δάκρυα που δεν έρχονται ,τα τσίνορα να γιάνω
το κολασμένο βλέμμα σου χάθηκε στο σκοτάδι
και ‘κείνη η χαρούμενη ματιά , ψαριά σε κοφινάδι
που μόνος αρματώνομαι κι όλο ματώνω απάνω
...
Του Αύριου κομμάτια σπας κι ύστερα τα υφαίνεις
μπας και σωθούν μεθαύριο , ίσως και παραπέρα...
να ‘ναι η λευκότης σου η χαρά που με στενεύει πάντα
της μοναξιάς η θλίψη σου που μόνη σου την χαιδεύεις
καθώς τα πόδια σου κρατά , ζεστά μα κι αναμμένα
να δροσιστούν απ’ τα φιλιά και τα σαπιόδοντα μου...