μεταλλαξη

Κοιταξε γυρω του , θολα

η παγωμενη του ψυχη δεν βοηθουσε
τουρτουριζε

καθαριζε τα τοιχωματα της , 

μα η παγωνια ηταν απο μεσα

σχηματιζοταν σε κρυσταλινες εικονες
το βλεμα σκονταφτε και σχιζοταν...

δεν μπορουσε αλλο , επρεπε να επιβιωσει

…

Την συναντησε στο Διαδυκτιο 2

εψαχνε μια αξιοπρεπη δουλεια, φανηκε
δεχτηκε να την βοηθησει αν και ανεργος
μα εκεινη δεν το ηξερε ,συναντηθηκαν...
κι ολα Ομορφηναν!
ο Χρονος μεταμορφωθηκε στο πρωτο αγγιγμα τους

η Φυση τους καλοδεχτηκε…

κι αυτοι την τιμησαν

μα η Ζωη τους προσταξε ν' ακολουθησουν
για να σωθουν...
Μπαινοβγαιναν στο Συστημα , μ' αυτο τους απορριπτε
Δυο δουλειες μοναχα υπηρχαν σε αφθονια
Δεν ηταν ομως ενας ξεχωριστος πολεμιστης εκεινος

κι εκεινη ο Θεος δεν την προικισε μ' ενα φιδισιο σωμα…

…

Μια φιλη τους ειπε για το Εργαστηριο Μοσαντο της Bayer

πληρωναν αδρα για εμφυτευσεις γονιδιων
δεχτηκαν να το κανουν μαζι...
νοικιασαν νεοδιαμερισμα στο κεντρο της πολης
μικρο μα διπλα στους αστεγους φιλους...

...

Το σχεδιο τους λειτουργησε

το διαπιστωσαν την ωρα που εκαναν ερωτα
δυο σωματα σε μια ψυχη στο χρωμα του ουρανιου τοξου
φιλιοντουσαν και οι σκεψεις τους χρωματιζαν...
τα εμφυτευματα Χαμαιλεων ειχαν απλωθει σε ολο τους το κορμι
Τα καταφεραν , γρηγορα εγιναν πετυχημενοι
σαν στρατιωτης ηταν απιστευτα χρησιμος πισω απο τις γραμμες
εκεινη , χορευε πια σε ενα ημινομιμο μαγαζι κι ολοι χαιροντουσαν
σαν συναντιοντουσαν , ετρεχαν γυμνοι στα λιγοστα τα Δαση...
Μα ο Χρονος εγινε αστατος
οι εντολες δυσβασταχτες...
κι εκει που αρνιοταν η ψυχη
η καρδια προσαρμοζοταν...
Ζουσε πια μονος, κρυμμενος, χωρις δουλεια
ο οποιοσδηποτε μπορουσε να τον μεταπλασει
να του αλλαζει ιδεες , απεφευγε τους ανθρωπους
αν και μπορουσε να τους αναγκασει να λειτουργουν
για το προσωπικο του συμφερον
ενιωθε οτι ολα θολωναν γυρω του
κι εκεινη ευπλαστη , δεν χορευε πια για τον καθενα
μοναχα προσπαθουσε να δει πιο καθαρα
η ψυχη της παγωvε
οπως το αιμα της , τον ενιωθε διπλα της...
Σαν η σιωπη συμπυκνωνοταν αναμεσα τους
το κορμι τους χαλαρωνε
ο Χρονος λιγοστευε
η Αγαπη κρυωνε
δεν μπορουσε πια να δει με τα δικα της ματια εκεινον
κι αυτος ουρλιαζε μεσα του με τις εικονες που μετεφερε για παντα
παγωμενες να κρεμονται στα τοιχωματα του
Αμιλητοι

...

Δεν αντεξαν...

Ζητησαν απο την Μοσαντο μια νεα γενετικη θεραπεια
να συνεχισουν να ονειρευονται...
Τα καταφεραν!
Μπορουσαν πια να κυκλοφορουν στο δρομο
χωρις κανεις να γυρνα να τους κοιταξει δευτερη φορα
Το δερμα τους ζεσταθηκε , απαληνε , το χαρηκαν για λιγο
μα τα σημαδια του Χρονου αμβλυναν την καθαροτητα τους
δεν κοιτουσαν πια μεσα ο ενας τον αλλο ,το εχασαν
μα ουτε κι εξω απο τον εαυτο τους προλαβαιναν να δουν
το δερμα τους , συνορο αδιαφανο ,συντονιζοταν με την σιωπη
κι αφουγκραζοταν...τις σκεψεις του αλλου...