Ο ψιθυρος για σενα

Tης φυσης την μαραμενη αληθεια 

σαν κοιτας στις συνοχες , 

καθως λεπτενουνε φανερώνοντας αιτιες

που λευτερες απομακρύνονται 
κι οσες ξαναγυρνουν

και σ' ακουμπουν στους ωμους
συμπτωση σου ψιθυριζουν γελαστα 
μα εσυ ο ιδιος γνωριζεις , 
πως δεν διαλεχτηκαν για σενα

...

Ο Ψιθυρος
αυτος που σεργιανιζει μεσα σου 

απ' οταν ανοιξες τα ματια σου

αυτος που προυπηρξε των αιτιων
που δεν χειραγωγηθηκε , μα μονο εσυ το ξερεις
αυτος που δεν σωπαινε , ουτε και στις χαρες σου

προετοιμαζοντας σε ,ο αγραμματος εγω , 

να επιλεξεις το Σχισμα της Ζωης σου

Αφηνεται να παρασυρθει , 
σαν ξεγυμνωνει την παραιτηση

φτυνοντας την φτηνια καθε πεπρωμενου , 
σαν δεν αντεχεις τον Σταυρο σου να σηκωνεις , 
σαν δεν γεννας στα ψεμματα , μικρες αληθειες

που αφροντιστες ποτε τους να μην μεινουν , σαν μεγαλωσουνε ν' ανθιζουνε βλαστημιες

Σ' αυτον που σ' αφηνει μια στιγμη -πια καθε χρονο τετοια μερα-

για να μπορει τ' ονειρο να χαρει , στην σκεψη του ν' αγιαζει η φοβερα

καθως στους αλλους ψιθυρους γελα , σαν χαιρετα αγαπημενους , αγαπα
και επιστρεφει μ' εναν αλλονε αερα , εκεινον που γνωριζεις πια κι αποζητας...
...
Την καλοσυνη που περισσεψε σκορπας
μερεμετιζεις , της Αγαπης ο γουλας
-μου ψιθυριζει- ειναι για σενα...
Εκεινη η παλια ευχη μετρα , καθως πια αφωνα με χαιρετα
και με συνθλιβει...
Με ψιθυρο πορευεσαι αλλουνου
δεν ξεχρεωνεται ποτε με σοφιστειες
μοναχα στενοχωριες τον κερνας
κι αυτος ρισκαρει , δεν τον ξεγελας
να ξελογιαζει τις αιτιες...
για σενα...