χωρις διαστημα

Τον τσακισε που υπεθετε οτι μπορουσε παντα  
να επιστρεφει καλπαζοντας στις αγαπημενες του λεξεις.  
Δεν ειχε μεινει πια καμμια  
κι ερημια αβασταχτη         
Μοναχος              
κι ουτε μία να πλανεψει , να πλανευτει...
Φωναζε με την σειρα οσες θυμοταν...αλφαβητικα
η με τυχαια σειρα  
μα τωρα αδειος , το συμπαν του ολοενα μικραινε    
το εβλεπε πια καθαρα , ηταν το κεντρο του κοσμου του    
το εδαφος τριγυρω του χανοταν τοσο γρηγορα
ουτε την λεξη βοηθεια δεν μπορεσε να σκεφτει 
σαν τα τοιχωματα της τον αγγιξαν 

κι ολα τιναχτηκαν , ανατιναχτηκαν!

μα προλαβε να τονε ξαναδει ,
καβαλα σε μια λεξη πουπουλενια
αγρια καλπαζει μαζι της
σε μια ονειροφουσκα
που ολο μεγαλωνει 
κι ολο εμφανίζονται λεξεις
λεφτερες σ' απατητα μονοπατια... 
πεθαινε κι αναγεννιοταν στην στιγμη , χωρις διάστημα