το πρωτο σου το κυμα

Σαν σπαει το κυμα πανω σου για πρωτη φορα 
και μενεις ορθιος

ολη η γνωση του κοσμου σε διαπερνα και με τρελλη χαρα 
στεκεις ακομα , σπαζοντας το επομενο 
χαμογελας  σαν διδασκεσαι απο τις νερινες μορφες 
μα σαν το κυμα δυναμωνει 
ποσο ευθραυστος αισθανεσαι για πολλοστη φορα
το καρυδοτσουφλο μεσα σου  χαμογελα παλι  
κι οτι κομματιαζεις , επιπλεει τριγυρω σου 
και μεσα , τοτε αποζητας 
ν' απλωθει εξω 
στα πρασινογαλανα νερα της σκεψης 
σε ολες τις διαστασεις 
τοτε νιωθεις να επιστρεφει 
σαν στυμμενο σφουγγαρι σε βυθο 
αναπνεεις ξεχειλιζοντας την ουσια σου 
απορροφωντας εκεινη την ιδια 
μα αλλαγμενη , αφου γνωρισε τον εξω κοσμο 
διαφανα 
αντιδωρο του δωρου της 

Το Φως σε ολες τις μορφες του 
δεν στοιχειωνει τις σκιες σου 
μα νανουριζει τις φωτοσκιασεις των ονειρων σου 
ετσι μεσα σου δυναμωνει 
κι απλωνεται στον χωρο και στον χρονο 
καθε στιγμη 

σαν γλυφει το κυμα...

Μεγαλωσε πια 
δοκιμαζε τις αντοχες του  
το τοξο και το βελος  
σωμα που δονειται 
σαν σχιζει το κυμα χαμηλα 
στην βαση ... εκει στην ριζα του 
σαν εισχωρεις και σε καλυπτει ολοκληρο 
την απειροελαχιστη στιγμη τα ματια σαν ανοιγεις 
της ζωγραφιας της την Μορφη θορρεις 
μ' αφρους στ' ανοιχτο-σκουροχρωμα νερα του 
κι ολη η γνωση του κοσμου 
το παλεμα σ' ανταριασμενη θαλασσα 
το γδαρσιμο στον βυθο της 
το πιωμα , το ζεσταμα , το κρυο της... 
Τοτε αποζητας να επιστρεψεις μεσα σου 
σαν γινομενο φρουτο συγκρατεις
το φοβο της πτωσης , πριν απλωθει 
τον σωνεις απ' το πνιξιμο , για να σταθεις 
να ξαναδεις...ξανα και ξανα το ιδιο 
κοιταζοντας με αγρια χαρα και σπαζοντας

το πρωτο σου το κυμα