τ' ονειρο

Ενα ονειρο με τυρανναει

στον κηπο μου το κυνηγω , σαν προσπαθω να θυμηθω

στην θεα του τι με ποναει

Το χρωμα του πορτοκαλι , μα δεν μ' αφηνει μεσα του να δω

στις ροδιες μου κρυβεται θαρρω

Πατερα! μου φωναζει και παρακαλει... Ασε με λευτερο να ζω

γιατι θα πρεπει να με πραγματωσεις

η συλληψη μου δεν αρκει να δωσεις , στον εαυτο σου την χαρα του ποιώ ;

Γι' αυτο κι εγω οταν σκαλιζω κι αυτο κρεμιεται απ' την συκια

ζηταω να μου πει λεξεις κλειδια , σαν λαχταρα η ψυχη να την ποτιζω

-Στα χειλη σου να μπλεκω... και στης ματιας σου τον βυθο... 

ανακληση

Στην χαιτη των κυματων ισορροπει η ζωη

εξω από τα κοιμητήρια με τις ροζ ζακέτες
σαν ξεπουλιέται τις Κυριακες...

Στην κοψη του χιλιομετρου του

επομενου σαν πωλητης , στην κουραση του εργατη καθως λυγα στο γυρισμα

ακομα μιας σελίδας

σ' εκεινη την ζωγραφια

που σου πηρε τα μυαλα
και περιμενει...

στο φτερο που υπερβαρο καθησε

κι εσπασε

την πλαστιγγα...

στο σχοινι του σχοινοβατη σαν περπατιεται
στην Θυμηση
σαν μπαλαντζαρει τον θανατο και τον νικα.